[สูตรอื่นอุปมาเปรียบด้วย เม็ดกรวดเท่าเม็ดถั่วเขียว ๗ เม็ด กับ ขุนเขาหิมาลัย (๑๙/๕๖๙/๑๗๔๕-๑๗๔๖). อีกสูตรหนึ่งเปรียบ น้ำติดปลายใบหญ้าคากับน้ำในสระกว้าง ๕๐ โยชน์ (๑๙/๕๗๒/๑๗๔๘). อีกสูตรหนึ่งเปรียบ น้ำ ๒–๓ หยดกับน้ำในแม่น้ำ ๕ สายรวมกัน (๑๙/๕๗๓/๑๗๔๙-๑๗๕๐). อีกสูตรหนึ่งเปรียบ เม็ดกระเบา ๗ เม็ดกับมหาปฐพี (๑๙/๕๗๔/๑๗๕๑-๑๗๕๒). อีกสูตรหนึ่งเปรียบ น้ำ ๒–๓ หยดกับน้ำทั้งมหาสมุทร (๑๙/๕๗๕/๑๗๕๓-๑๗๕๔). อีกสูตรหนึ่งเปรียบ เม็ดผักกาด ๒–๓ เม็ดกับขุนเขาหิมาลัย (๑๙/๕๗๖/๑๗๕๕-๑๗๕๖)] และยังมีสูตรอีกกลุ่มหนึ่ง คือ สูตรที่ ๑–๑๐ อภิสมยวรรค อภิสมยสังยุตต์ นิทาน. สํ. ๑๖/๑๖๘/๓๓๑ ตรัสแก่ภิกษุทั้งหลายที่เชตวัน ประกอบด้วยอุปมาหลายอย่างในแต่ละสูตร และมีเนื้อหาข้อความที่อธิบาย เริ่มตั้งแต่ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! อุปมานี้ฉันใด อุปไมยก็ฉันนั้น... ไปจนจบประโยคว่า ...ผู้เป็นสัตตักขัตตุปรมะ เหมือนกันทุกตัวอักษร มีที่ต่างกันตรงข้อความต่อท้ายจากประโยคนี้ (ในที่แสดงไว้ทั้ง ๑๐ สูตร) จะต่อท้ายคำสัตตักขัตตุปรมะ ว่า “ภิกษุทั้งหลาย ! การรู้พร้อมเฉพาะซึ่งธรรม เป็นไปเพื่อประโยชน์อันใหญ่หลวงอย่างนี้ การได้เฉพาะซึ่งธรรมจักษุ เป็นไปเพื่อประโยชน์อันใหญ่หลวงอย่างนี้”.

พุทธวจนหมวดธรรม เล่มที่ ๒
พุทธวจน คู่มือโสดาบัน

พระไตรปิฎก ไทย (ฉบับมหามกุฏฯ) เล่มที่ ๑
วินัยปิฎก มหาวิภังค์ ปฐมภาค